لولیتاخوانی در تهران- Reading Lolita in Tehran

از ویکی‌پدیا

آذر نفیسی (متولد دسامبر ۱۹۵۵) نویسنده و استاد دانشگاهی ایرانی در دانشگاه جانز هاپکینز است که هم اکنون در آمریکا زندگی می‌کند.

معروف‌ترین اثر وی کتاب پرفروش لولیتاخوانی در تهران است. وی در حال حاضر استاد ادبیات انگلیسی دانشگاه جانز هاپکینز و سخنران میهمان در موسسه سیاست خارجی آن دانشگاه در دانشکدهٔ مطالعات پیشرفتهٔ بین‌المللی (سایس) واقع در واشینگتن آمریکاست.

لولیتاخوانی در تهران  نام کتاب خاطراتی از آذر نفیسی، استاد دانشگاه و نویسنده ایرانی الاصل است که ابتدا در سال ۲۰۰۳ در ایالات متحده آمریکا به زبان انگلیسی به چاپ رسید و به یکی از پرفروش‌ترین کتابهای دهه معاصر آمریکا تبدیل گشت.

کتاب خوانش لولیتا در تهران، بیش از صدهفته در فهرست پرفروش ترین‌های نیویورک تایمز قرار داشت و تا کنون به ۳۲ زبان زنده دنیا ترجمه شده‌است.

موضوع اصلی کتاب شرح و توصیف خاطرات خانم نفیسی از روزهای انقلاب فرهنگی در ایران و اخراج اساتید زن از دانشگاه‌های ایران توسط تندرویانی است که قصد تثبیت جمهوری اسلامی را دارند. نویسنده در پی تعطیلی کلاس تدریس انگلیسی اش در دانشگاه تهران اقدام به فراخوانی تعدادی از دانشجویان نخبه کلاسش را می‌کند و با دایر کردن کلاسهای خصوصی به شاگردان سابقش به تدریس دروس تعطیل شده خود اقدام می‌کند و رمان‌های مشهور انگلیسی را باز خوانی می‌کرده‌اند.

نویسنده علاوه بر این در واقعا تاریخ زندگی خود را از پیش از انقلاب و زمان دانشجویی‌اش در آمریکا و فعالیت در کنفدراسیون دانشجویی و سپس شرکت در انقلاب و به قدرت رسیدن جمهوری اسلامی و درگیری‌ها بر سر حجاب و انقلاب فرهنگی و جنگ ایران و عراق و مرگ روح‌الله خمینی و غیره از زاویه شخصی و در کنار نقد ادبی رمان‌ها در زمان‌های مختلف، بیان می‌کند. نفیسی در بیان تاریخ زندگی خود و تاریخ معاصر ایران، به نقد دائم جمهوری اسلامی می‌پردازد و بارها علیه نظرات روح‌الله خمینی نکاتی را بیان می‌کند.

کتاب لولیتاخوانی در تهران، به چهار بخش اصلی تقسیم شده‌است که از این قرارند:

لولیتا (پرسوناژ رمان لولیتا اثر ولادیمیر نابوکوف)،

گتسبی (پرسوناژ رمان گتسبی بزرگ اثر اسکات فیتزجرالد)،

جیمز (هنری جیمز، نویسنده مشهور آمریکایی)

آستن (جین آستن، نویسنده مشهور انگلیسی).

“ نه‌ روسری نه‌ توسری ، مرگ بر این دیکتاتوری”

گلرخ قبادی
 2008/03/21

مبارزات دموکراتیک واقعیتی غیر قابل انکار!

امروز در ایران یک جنبش بزرگ و واقعی و فعال و گسترده و انکار ناپذیر با نام جنبش زنان در جریان است . این جنبش دارای تاریخ و سابقه و دستاوردها و تجربیات زیادی است که هزاران زن و

مرد مبارزبرای به ثمر رساندن خواستهای بر حق آن از هیچ کوششی دریغ نکرده وهزاران تن جان خودرا در این راه از دست داده‌اند .

این جنبش از همان روزهای اول انقلاب میخ خود را به زمین کوبید ، وبا واقع بینی ظلمها بی حقوقی ها و نابرابریهای اجتماعی را به‌ زیر سوال برد و پرچم مبارزاتی خود را بر علیه رژیم جمهوری اسلامی و قوانین زن ستیزو مرد سالارش بلند کرد و با شعار" نه روسری نه توسری مرگ بر این دیکتاتوری " بدون هیج توهمی به ضد زن بودن این رژیم ، به‌ میدان آمد.

اکنون پس از سه دهه که از سلطه این رژیم می گذرد ، ما شاهد هر چه گسترده ترشدن این مبارزات در اشکال گوناگون برای بدست آوردن خواستهای زنان هستیم. آنها سعی کردند در اوج خفقان و دیکتاتوری به شیوه علنی به میدان آیند. در این راه رنجهای زیادی متحمل شدند ؛ فداکاری کردند و قربانی دادند ، و رژیم هم از هیچ شیوه غیر انسانی برای سرکوب آنها دریغ نکرد. ولی آنها عقب ننشستند و هر روز مصمم تراز پیش و با روشهای تازه تری بمیدان آمدند .

در این میان ما شاهد رشد افکار و عقاید گوناگونی هم دراین جنبش بوده ایم، که هر کدام در جای خود در ارتقاء مبارزات و بالا بردن آگاهی زنان تاثیرات بسزائی داشته است. هر جریان فکری برای پیشبرد نظرات خود از روشهای مبارزاتی خاصی هم استفاده کرده‌ است . یکی از همین روشها که امروز بسیار بحث انگیز شده و تقریبا نامش برای همه آشنا است "کمپین یک میلیون امضا برای تغیرقوانین تبعیض آمیز"است.این کمپین با خواستهای حق طلاق برای زنان ، سر پرستی فرزندان به مادران و......... به میدان آمده و روش جمح آوری یک میلیون امضاء را انتخاب کرده و برای تحقق آن از ارتباط نزدیک و رودررو با مردم و همچنین داشتن جلسات آموزشی و جلسات عمومی مدر میان فعالین کوشش میکنند. بدین شیوه کمپین با اعتراض خود به رژیم، تغییر قوانین نابرابر در جمهوری اسلامی را در دستور کار خود قرارداده‌ است.

در این رابطه‌ نظرات مختلف و دیدگاههای مختلفی در برابر این حرکت مطرح شده است. سازمانهای بشر دوست درخارج از ایران این حرکت راتشویق کرده و به شهامت دست اندر کاران آن درود میفرستند و به آنها جایزه تقدیم میکنند. در برابر، حکومت جمهوری اسلامی طبق روال خود با زندان وجریمه نقدی و ممنوع الخروج کردن ، با آنها برخورد میکند .

در این میان بعضی از جریانات چپ براین عقیده‌اند که چون شعارهائی از قبیل سرنگونی رژیم و حجاب اجباری در خواستهای کمپین مطرح نشده‌،پس قابل پشتیبانی نیست.واین در حالی بیان میشود که همیشه‌مطرح کرده‌ اند که باید از مبارزات دمکراتیک پشتیبانی بعمل آورد.

از نظر من ما در مرحله‌ای از مبارزه‌ هستیم که‌ دانشجویان و کارگران و معلمان و زنان و.... دارای خواستهای دمکراتیک و روزمره‌ و مقطعی هستند و برای تحقق آن مبارزه‌ میکنند .مبارزه زنان هم در همین راستا قرار دارد که‌ با خواستهای فمینسیتی ، آزادی وبرابری با مردان و بدست آوردن حقوق انسانی به میدان آمدند . تجربه‌ مبارزات تاکنونی زنان اینرا نشان داده‌ که از خواستهای واقعی و روزمره باید شروع کرد و با پیشبرد مبارزه ، تحقق خواستهای مشخص و مرحله‌ای از یک طرف ، و دامن زدن به‌ بحثها و تبادل نظرهائی در زمینه خواستهای گوناگون زنان از طرف دیگر روز به‌ روز مبارزه را بمراحل پیشرفته‌تر و در نتیجه‌ رسیدن به‌ خواستهای بیشتری و حتی رسیدن به‌ خواستهای طبقاتی سوق داد.

در نتیجه‌ “ کمپین یک میلیون امضاء ” و مبارزاتی از این نوع درسهای خودرا برای فعالین آن دارد و در صورت موفقیت، خواستهای بیشتری را در دستور کار خود خواهد گذاشت و در صورت عدم موفقیت باید دوباره‌ تاکتیک را عوض کرده‌ و در فکر روشی دیگر و نوعی دیگر از مبارزه باشد . کاری که‌ کمپین شروع کرده‌ باید در جایگاه و مکان واقعی خود مورد ارزیابی قرار گیرد . کار این کمپین را باید همچون یک روش از مبارزه و یک تاکتیک مرحله‌ای و برای مقطعی معین و یک ابتکار عمل مشخص برای رسیدن به خواستهای معین دید . همچون مبارزات مقطعی که‌ در دنیا هرروزه‌ اتفاق میافتد . برای رسیدن به این خواستهای اجتماعی نمیتوان فقط به امید سرنگونی رژیم ویا سوسیالیزم دست روی دست گذاشت و به انتظار روز موعود نشست .

در راستای این مبارزات است که‌ مبارزین و فعالین آن چگونگی بوجود آوردن تشکیلات، کار گروهی، بوجودآوردن بحثهای جمعی و دیالوگ و تبادل نظرهای مختلف روی مسائل گوناگون ، احترام به نظرات متقابل و در کل رعایت دمکراسی و چگونگی کسب قدرت سیاسی را خواهند آموخت . ودر نهایت رهبران و ایدئولوگهای خود را نیز پرورش خواهند داد ، ویاد خواهند گرفت ک در هر مرحله‌ از مبارزه تاکتیکی را برای پیشبرد مبارزه انتخاب کنند که‌ کمترین خطر و بیشترین دست آورد را داشته‌ باشد .

در نتیجه‌ وظیفه هر انسان مبارز و مدافع عدالت و برابری است که‌ از مبارزات هرروزه زنان در خیابانها وورزش گاهها گرفته‌ تا تغییر قوانین ، NGO ها و دهها شکل مبارزه‌ دیگر ( که‌ ابتکار عمل را خود دست اندر کاران مبارزه تعیین میکنند ) ، پشتیبانی کرده‌ و دست مبارزاتی شان را به‌ گرمی بفشارند. و با شرکت فعال خود آنرا گسترش دهند . ضمن حمایت از آنها ، با آنها تبادل نظر کرده‌ و بحث و گفتگوهای سازنده‌را شروع کرده‌ و در یافتن راه کارهائی برای رفع فشارها و موانع ومقابله‌ با سرکوبگریهای جمهوری اسلامی همراهیشان کرد .

دیالوگ سالم و سازنده‌ که‌ دردی را از دردها کم کند و دری را برروی این مبارزات بگشاید ؛ انتقادات سازنده‌ و عملی ، لازمۀ این مبارزه میباشد . زیرا یکی از نقطه‌ ضعفهای مبارزات زنان در طول این سالها پراکندگی و عدم تشکل وهمفکری و تبادل نظر بوده‌است .

مسأله‌ دیگر، خفقان شدید جمهوری اسلامی و زندانی کردن رهبران این مبارزات است که‌ عملا سبب شده‌ که‌ آنها را از محیط مبارزه دور نگهداشته‌ و ارتباطات میان آنها را دچار مشکل نماید .

البته‌ راه چاره اصلی و نهائی این امر سرنگونی جمهوری اسلامی است و بس . که‌ این امر نه با مبارزات زنان به تنهائی بلکه‌ فقط با مبارزات متحدانه مردم قابل تحقق است. ولی هنر اینجاست که چگونه‌ با وجود حاکمیت این رژیم بتوان شیوه‌ای از مبارزه‌ای را انتخاب کرد که‌ رژیم را به عقب نشینی وا داشته‌ وامتیازاتی را به نفع زنان کسب کرد . زنان ایران از مدتها پیش این کاررا شروع کرده و در حال رسیدن به موفقیتهائی هم هستند . آنها با مشخص کردن خواستهای خود ومتشکل کردن و سازماندهی سراسری خود میروند تا این گره را بگشایند .

نقطه‌ قوت این مبارزه ، همگانی بودن این جنبش و شرکت تمام اقشار و طبقات با افکاروایدئولوژیهای مختلف در آن است . ‌ این در واقعیت امر متدی است که‌ جنبش زنان امروز نیازمند آنست.

دست در دست هم متحد و متشکل برای رسیدن به‌ خواستهای انسانی و آزادی و برابری کامل با مردان و رفع هرگونه‌ ستم بر زنان به مبارزۀ خود ادامه‌ دهیم .

افتتاح آتشکده ی زرتشتی کردستان

طبق متون تاریخی مذهب کردها قبل از حمله ی اعراب زرتشتی بوده همانگونه که امروزه هم آثار آتشکده های انها در بسیاری از نقاط کردستان بجا مانده و همچنین بسیاری از اقوام کرد هنوز این مذهب را دارند و با نامهایی همچون  اهل حق، يزيدی، سارمی، شابک، بجوران، کاکی و یارستانی که بجا مانده از آیین زرتشت است همچنان دین زرتشت را نگاه داشته اند .امروزه این آیین را به عنوان سمبل و یا یک مکتب اخلاقی و حتی ناجی فرهنگ و تمدن به تاراج رفته می دانند.

در روز 9 جون 2012 در شهر استکهلم - سولنتونا ی سوئد  آتشکده ی زرتشتیان کردستان  افتتاح شد . این اتشکده بعد از اتشکده ی هندوها در انگلستان دوومین آتشکده ی رسمی در اروپا می باشد . در این مراسم نماینده ی زرتشتیان سوئد ؛ زرتشتیان دنیا و انجمن زرتشنیان ایران و بسیاری از نهادهای دیگر حضور داشتند و حمایت خود را از آتشکده اعلام کردند .

انداز هویزی که مسئول اجرائی و سخنگوی مرکز زرتشتیان کردستان است   اظهار کرد که مردم و بخصوص جوانها علاقمند به ایین زرتشت هسنتد و امید دارد که تعداد زیادی از کردها به ایین دیرینه ی خود روی بیاورند و اعلام کرد تعداد علاقمندان به ایین زرتشت به بیش از 3000 نفر رسیده ایشان بازگشت به آیین زرتشت را راهی به سوی آزادی و آزادگی انسانها بیان کرد.

این انجمن در نظر دارد فعالیتهای خود را گسترش دهد  و تلاش دارد که ایین زرتشتی را زنده کند وهمه ی زرتشتیان دنیا را یاری دهد و همچنین در صدد است متون قدیمی زرتشتیان را به کردی ترجمه کند.

http://kurdistans-zarathustrian.org

عکس و گزارش از سارا شیخ احمدی

بیانیه سازمان جوانان کردستان ایران در دفاع از محمد صدیق کبودوند و دیگر مدافعان حقوق بشر

ئاسۆی رۆژهه لات

آزادیخواهان جهان

سازمانهای مدافع حقوق بشر

همانگونه که مطلع هستید، محمد صدیق کبودوند بنیانگذار سازمان حقوق بشر کردستان برای دومین بار طی چند ماه اخیر در راستای دیدار با پسرش که از پنج ماه قبل به دلیل بیماری خونی صعب العلاج در بیمارستان بستری میباشد دست به اعتصاب غذا زده به گونه ای که بعد از 8 روز و در 14 خرداد ماه ایشان را به دلیل وخامت وضع جسمی اش به بهداری زندان اوین منتقل نمودند. این در حالی است که مسئولان امنیتی و قضایی ایران طی پنج سال گذشته تنها یکبار اجازه مرخصی و دیدار با فرزند بیمارش را به وی داده اند.

کبودوند از بیماری پروستات رنج میبرد و پزشکی قانونی برای وی عدم تحمل کیفر صادر نموده و دهمین درخواست مرخصی اضطراری وی برای کمک به درمان و آرامش روحی فرزندش با بی توجهی و مخالفت مسئولان حکومتی مواجه شده است.

مسئولان حکومت اسلامی  با چنین برخوردهای که با فعالان حقوق بشر در ایران از جمله محمد صدیق کبودوند، حسین رونقی ملکی و نرگس محمدی مینمایند، سوالی را در اذهان وجدان های بیدار پیش میاورند و آن این است که هدف حاکمان ایران از چنین برخوردهای غیر انسانی با این منادیان آشتی و انسانیت چیست؟ آیا با چنین برخوردهای میخواهند دیگر مدافعان حقوق بشر در ایران را ساکت نمایند؟ آیا جواب دفاع از حقوق انسانها زندان و شکنجه روحی و جسمی میباشد؟

ما به عنوان سازمان جوانان کردستان ایران ، در راستای پشتیبانی از درخواست خانم شیرین عبادی و سه سازمان حقوق بشر دیگر برای نجات جان زندانیان عقیدتی و از جمله مدافعان حقوق بشر محمد صدیق کبودوند، حسین رونقی ملکی و نرگس محمدی با محکوم نمودن رفتار جمهوری اسلامی با ایشان خواهان پیگیری جدی وضعیت زندانیان نامبرده از سوی تمامی نهادهای حقوق بشری بین المللی بوده. همچنین خواستار اجازه مداوای محمد صدیق کبودوند در خارج از زندان و ملاقات ایشان با فرزندش میباشیم. در پایان بار دیگر باید یادآوری نماییم محمد صدیق کبودوند، پدر حقوق بشر کردستان و سمبل آشتی و انسان دوستی کردها جانش در معرض خطر جدی میباشد و پیگیری وضعیت ایشان و دفاع از حق حیات وی وظیفه انسانی ماست.  

SIXTH CITIZEN JOURNALIST KILLED BY SYRIAN GOVERNMENT THIS YEAR

Reporters Without Borders 

Reporters Without Borders is horrified to have learned of the death three days ago of the Syrian citizen journalist Abdul Ghani Kaakeh who was deliberately targeted during a demonstration in the Salah Al-Din district of the northwestern city of Aleppo.

“We strongly condemn this murder, which illustrates the extent to which the government of Bashar al-Assad is ignoring the provisions of the ceasefire plan of the former UN secretary-general, Kofi Annan,” the press freedom organization said.

“The name of Abdul Ghani Kaakeh has swollen the ranks of those whose efforts to inform the world about what is happening in Syria has cost them their lives. We should like to offer our sincerest condolences to his family and friends.”

The citizen journalist was hit in the neck by a bullet while he was filming the Aleppo protest. He was reported to have been deliberately targeted by the Syrian security forces, who had ordered him to stop filming moments before he was shot.

He was taken to a makeshift hospital but died of his wound shortly afterwards. He was buried on the same day in his home village of Tel Nassibin, in Aleppo province.

Kaakeh, aged just 19, regularly filmed opposition demonstrations and posted the footage on the Internet, which had led to his arrest several times previously.

He was the sixth citizen journalist killed since the start of the year. At least four of them died in April, as did the Lebanese cameraman Ali Shaaban, who was shot dead on the Syria-Lebanon border.

Reporters Without Borders notes that Assad is on its list of 41 Predators of Freedom of Information.

Another citizen journalist, Ali Mahmoud Othman, who was arrested on 28 March, was interviewed on Syrian television as part of a programme aired on 28 April that claimed to disclose the “secrets of Baba Amr”, the district of Homs that was temporarily held by insurgents and where the journalists Rémi Ochlik and Marie Colvin were killed in February.

Reporters Without Borders condemns this forced confession and macabre piece of stage management, which more are worthy of the practices of the Islamic Republic of Iran. According to reports, Othman was believed to have been subjected to severe torture by the intelligence service since his arrest.

Held incommunicado and tortured, Syrian journalist Mazen Darwish could die.

Reporters Without Borders

Mazen Darwish, the head of the Damascus-based Syrian Centre for Media and Freedom of Expression (SCM), and fifteen of his colleagues were arrested by Air Force Intelligence officers during a raid on the centre on 16 February.

According to our sources, he has been badly tortured in detention. We have good reason to think his life is in danger because he suffers from serious ailments and his condition could worsen rapidly if he is not getting the treatment he needs. The Syrian authorities refuse to say where he is being held. He is not being allowed access to his family or lawyers, in complete violation of international law. So far, no charges have been brought against him.

Darwish is in grave danger.The authorities arrested him in order to silence him, because he was telling the outside world about acts of violence by a regime that persists in its deadly folly. A staunch defender of human rights and freedom of expression, Darwish played a key role in providing daily information about the situation in Syria, at a time when almost all foreign journalists are banned from visiting the country.

Without the courage of Syrian journalists and bloggers, no freely reported news and information would be available. You can help to change their destiny. Support our efforts to obtain the release of Darwish and the hundreds of other journalists imprisoned throughout the world. Make a donation!

Thank you for your support,

کۆنفرانسی ژن و انفال له پارلمانی سوئد

لە پارلەمانی سوید سیمینارێک سەبارەت بە کۆمەڵکووژی کورد بەڕێوە چوو.

بە دەستپێشخەری ڕێکخراوی کوردوساید واچ- چاک و هاوکاری پارتی چەپ و پارتی ژینگەی سویدی ئەمڕۆ ٧ی ژوئەنی ٢٠١٢ لە ناو هۆڵی پارلەمانی سوید بە بەشداری دەیان کوردستانی و پارلەمانتاری سویدی سیمینارێک تایبەت بە " ژن و ئەنفاڵ" بەڕێوە چوو.

ناوەندی چاک لە درێژەی هەوڵەکانی بەمەبەستی بەفەرمی ناساندنی دۆسیەیی کۆمەڵکوژی گەلی کورد ، سمینارێکی تایبەت بە ژنانی کورد، کە بەر پڕۆسەی جینۆساید کەوتوون، بەڕێوەبرد؛ ئەم سمینارە، درێژەی ئەو هەوڵانەیە بۆ "بەفەرمی ناسینی جینۆسایدی کورد" لە پارلەمانی سوید.

لە سیمینارەکەی ئەمڕۆدا هەژمارێک لە پارلەمانتارانی سویدی و "ئاڵا تاڵەبانی"، ئەندامی پارلەمانی عێراق، "پەیام موحەممەد عەلی" ئەندامی پارلەمانی کوردستان، "عەدالەت عومەر"، پسپۆر لە بواری ژینۆساید و "ئەفرا ئازاد" ژنە کوردی فەیلی بەشداریان کرد.

سەرەتای سیمینارەکە" ئەفرا ئازاد" بە زمانی سویدی وتارێکی سەبارەت بە کۆمەڵکوژ کردنی کوردانی فەیلی پێشکەش کرد و دواتر " پەیام مەحمود" پەرلەمانتار بە زمانی کوردی وتاری خۆی پێشکەش کرد کە تێدا هەندێک بەڵگەی ئاشکرا کرد سەبارەت بە فرۆشتنی ژنانی کورد لە پرۆسەی ئەنفالدا بە وڵاتی میسر.

لەدرێژەی سیمینارەکەدا"ئاڵا تاڵەبانی"، ئەندامی پارلەمانی عێراق بە زمانی ئینگلیزی وتاری خۆی پێشکەش کرد و پاشان" عەداڵەت عۆمەر" بە زمانی کوردی باسی لە لێکۆڵینەوە مەیدانیەکانی کرد سەبارەت بە پڕۆسەی ئەنفال.

لە کۆتایی سیمینارەکەدا بەشداربووان پرسەکانیان ئاراستەی هەریەکە لە ئاڵا تاڵەبانی،پەیام موحەممەد عەلی، عەدالەت عومەر، و ئەفرا ئازاد" کرد.

جێی بیر هێنانەوەیە لە پڕۆسە بەدناوەکانی ئەنفالدا، زیاتر لە ١٨٢ هەزار هاوڵاتی مەدەنی کورد لە لایەن ڕژیمی رووخاوی بەعسەوە لە عێراق کۆمەڵکوژ کران و تا ئێستا ئەو تاوانە لە لایەن کۆمەڵەگەی نێودەوڵەتیەوە وەک جینوساید نەناسراوە.

ڕێکخراوی کوردوساید واچ- چاک

( کۆمیەتی سوید)

2012-06-07

مرگ زندانی سياسی کرد در زندان رجايی‌شهر

ئاسۆی رۆژهه لات

به گزارش هرانا، تارنمای مجموعه فعالان حقوق بشر در ايران، محمدمهدی زاليه نقشبنديان در وضعيت جسمانی وخيمی اوايل ماه جاری به بيمارستان منتقل شده بود.

بنا به اين گزارش اين زندانی سياسی مجروح شيميايی جنگ ايران و عراق بود و پس از تحمل بيش از ۱۸ سال حبس در زندان‌های اروميه و رجايی‌شهر کرج پس از انتقال به بيمارستان شب گذشته درگذشت.

محمدمهدی زاليه نقشبنديان به اتهام همکاری با يک حزب کردی بازداشت و به حبس ابد محکوم شده بود.

به دليل آلودگی محيط زندان و سابقه آلودگی شيميايی، اين زندانی سياسی در ماه‌های اخير حبس خود در زندان رجايی‌شهر مبتلا به بيماری ريوی شد.

با اين حال مسئولان زندان رجايی‌شهر کرج بدون توجه به وضعيت اين زندانی وی را تا سوم خردادماه سال جاری در اين زندان بدون رسيدگی پزشکی نگهداری کردند.

    مسئولان زندان رجايی‌شهر کرج بدون توجه به وضعيت اين زندانی وی را تا سوم خردادماه سال جاری در اين زندان بدون رسيدگی پزشکی نگهداری کردند

پيش از اين در يکم خرداد ماه سال جاری نيز منصور رادپور، ديگر زندانی سياسی محبوس در اين زندان بر اثر سکته مغزی جان خود را از دست داد. وی نيز پيش از سکته مغزی از بيماری‌های گوناگونی رنج می‌برد.

هم‌اکنون زندانيان سياسی ديگری در زندان‌های ايران به‌سر می‌برند که نيازمند مداوای هر چه سريع‌تر هستند.

نرگس محمدی، فعال حقوق بشر، حسين رونقی ملکی، وبلاگ‌نويس و محمدصديق کبودوند، فعال حقوق بشر از جمله اين زندانيان هستند.

حسين رونقی ملکی و محمدصديق کبودوند هم‌اکنون در اعتصاب غذا هستند و همين موضوع نگرانی فعالان حقوق بشر را برانگيخته است.

روز گذشته شيرين عبادی برنده‌ی جايزه صلح نوبل، فدراسيون بين‌المللی جامعه‌های حقوق بشر، جامعه دفاع از حقوق بشر در ايران و گزارشگران بدون مرز بيانيه مشترکی در مورد وضعيت زندانيان سياسی بيمار در زندان‌های ايران منتشر کردند.

آن‌ها در بيانيه خود نوشتند: " وضعيت حقوق بشر در ايران هر روز بدتر می‌شود، ما شاهد مرگ مشکوک زندانيان و بدرفتاری با آن‌ها در زندان‌های سراسر ايران و به‌ويژه در زندان‌های اوين و رجايی‌شهر هستيم. خطر مرگ بسياری از زندانيان عقيدتی را تهديد می‌کند."

آن‌ها خواهان آزادی فوری و بدون قيد و شرط زندانيان بيمار شدند و از مقامات مسئول ايران خواستند به بد رفتاری با زندانيان و از به خطر انداختن جان آن‌ها خودداری کنند.

امضاکنندگان اين بيانيه مسئولان جمهوری اسلامی ايران را مسئول هرگونه پيشامد بد برای زندانيان بيمار دانستند.

JOINT STATEMENT ON THE RIGHT TO EDUCATION AND ACADEMIC FREEDOM IN IRAN

DOCUMENT - IRAN: JOINT STATEMENT ON THE RIGHT TO EDUCATION AND ACADEMIC FREEDOM IN IRAN

 AMNESTY INTERNATIONAL

JOINT PUBLIC STATEMENT

31 May 2012

AI Index: MDE 13/033/2012

Abdorrahman Boroumand Foundation * Amnesty International * Arseh Sevom ARTICLE 19 * Bahá'í International Community * Committee of Human Rights Reporters * Cairo Institute for Human Rights Studies * Green Students for a Democratic Iran - Southern California * Human Rights Activists in Iran * Human Rights Watch * International Campaign for Human Rights in Iran * International Federation for Human Rights * Iran Human Rights Documentation Center * Iranian League for the Defence of Human Rights * Society to Combat Discrimination in Education * Iranian Democratic Student Association of George Washington University * United for Iran

Joint Statement on the Right to Education and Academic Freedom in Iran

The above signatories representing 17 human rights and student organizations express deep concern about the alarming state of academic freedom in the Islamic Republic of Iran, in particular violations of the rights to freedom of expression, association, and assembly on campuses; and institutionalized procedures that allow authorities arbitrarily to expel and suspend students, and fire graduate instructors on the basis of their political views or activities. Over six hundred students, as well as some university lecturers, have been arrested since 2009, many of whom have subsequently been imprisoned, and hundreds deprived of education, as a result of their political activities.

The right to education for all persons without discrimination is explicitly guaranteed under international instruments, which Iran has accepted or to which it is party, including the Universal Declaration of Human Rights, the International Covenant on Economic Social and Cultural Rights (ICESCR), and the UNESCO Convention against Discrimination in Education. It is also guaranteed under Iran’s Constitution. The International Covenant on Civil and Political Rights (ICCPR) and the International Convention on the Elimination of Racial Discrimination (CERD) further protect the rights of individuals to freedom of opinion, expression, association, and assembly, and prohibit discrimination against any person due to their race, sex, religion or belief, ethnicity, or political or other opinion. The ICCPR also protects the right of minorities, in community with others, to enjoy their own culture, to profess and practice their own religion, and to use their own language.

In the International Covenant on Economic Social and Cultural Rights’ General Comment 13 from 1999, academic freedom is explained as including:

“the liberty of individuals to express freely opinions about the institution or system in which they work, to fulfill their functions without discrimination or fear of repression by the State or any other actor, to participate in professional or representative academic bodies, and to enjoy all the internationally recognized human rights applicable to other individuals in the same jurisdiction.”

Additionally, General Comment 13 of the ICESCR states that “the denial of academic freedom of staff and students” would be a violation of Article 13 of the ICESCR.

UNESCO’s 1997 Policy Recommendation Concerning the Status of Higher Education Teaching Personnel also provides that the right to education “can only be fully enjoyed in an atmosphere of academic freedom and autonomy for institutions of higher education.” Academic freedom is defined as:

“the right without constriction by prescribed doctrine, to freedom of teaching and discussion, freedom of carrying out research and disseminating and publishing the results thereof, freedom to express opinion[s], freedom from institutional censorship and freedom to participate in professional and representative academic bodies […] without discrimination of any kind and without fear of repression by the state or any other source.”

The UNESCO Policy further provides that professors should not be forced to instruct against their own best knowledge and conscience, to use curricula or methods contrary to international human rights standards, or be subject to dismissal for any reason without sufficient cause related to professional conduct and demonstrable before independent and impartial third party hearings. According to these standards, higher education institutions should support academic freedom and fundamental human rights, ensure students are treated fairly and justly, adopt policies that ensure equitable treatment of women and minorities, and ensure that higher education personnel are not impeded in their work by violence, intimidation, or harassment.

Yet, students and higher education personnel in Iran continue to face routine and pervasive violations of their rights on the basis of their opinions, gender, religion and ethnicity. The Network for Education and Academic Rights, an independent non-governmental organization that monitors academic freedom, documented at least 92 violations of academic rights in Iran in 2011. According to the largest independent student organization in Iran, Daftar-e Tahkim Vahdat, between March 2009 and February 2012, there were at least 396 cases of students banned from further study by the Ministry of Science, Research, and Technology as a result of their peaceful political or other dissent. Additionally, at least 634 students were arrested by security and intelligence organs and 254 students convicted for similar reasons, with the correlated impact on their ability to continue their education. The Ministry of Science, Technology, and Research declared Daftar-e Tahkim-e Vahdat an “illegal” union in 2009, on grounds that it “engaged in activities that endangered national security.”

The organizations said that they had gathered information that the Iranian authorities have threatened, suspended, arrested, prosecuted, and sentenced student activists for peaceful criticism of government policies on a regular basis. Officials also have routinely shut down hundreds of student gatherings, publications, and independent organizations. More than 30 students are currently serving long prison sentences in Iran solely for exercising their rights to freedom of expression, association, and assembly by expressing their opinions, participating in demonstrations, or membership of an independent student organization critical of government policies. Combined, these students have been sentenced to more than 130 years in prison, in some cases up to 15 years.

The organizations expressed further concern that the Iranian government also appears to vet students for admission to graduate programs as well as applicants to higher education teaching posts based on their ideological views. The Supreme Council for the Cultural Revolution sets ideological and political requirements for students seeking higher education as a strategy of deterring dissent on university campuses. These regulations require students to have faith in Islam or other state-recognized religions, and be judged “not to be hostile” to the Islamic Republic, and free from “moral corruption.” The regulations are then used by the Ministry of Intelligence, the Ministry of Science, Research and Technology and university “disciplinary committees” to arbitrarily pressure and punish students on the basis of their views, including banning them from admission and enrollment. As such they violate Article 3 of the Iranian Constitution guaranteeing the right to education for all citizens.

The organizations also highlighted that Iran’s paramilitary and intelligence apparatuses, including the Basij militia, maintain an active presence on university campuses and engage in violent confrontations with students, including repeated attacks on peaceful gatherings and dormitories leading to serious injuries and the deaths of several students. While such attacks on Iranian university campuses are not new, an increased number of instances have been carried out across the country since the 2009 disputed elections.

In addition, Iran’s minorities face systematic deprivation and discrimination in higher education. Authorities have prevented--and specifically targeted--members of the Bahá’í faith from pursuing higher education solely on the basis of their religious beliefs, as specified in regulations by the Supreme Council of the Cultural Revolution that require faith in Islam or state-recognized minority religions that exclude the Bahá’í community. The organizations said they were aware of hundreds of qualified Bahá’í students who are banned from entering public and private universities and vocational training institutes in Iran. In 2011, authorities raided the Bahá’í Institute for Higher Education (BIHE), an online correspondence university created in 1987, and arrested and jailed thirty members of the BIHE. At least nine educators have been convicted of charges relating to the peaceful exercise of their right to freedom of expression, association, and assembly, of whom up to seven are currently believed to be in prison.

Student activists that advocate for ethnic minority rights often face the harshest punishments by Iranian authorities for voicing their discontent with discrimination against them. This includes arbitrary and sometimes violent arrests, heavy sentences, and, in some instances, the death sentence. For example, in 2011, four members of the Democratic Union of Kurdish Students were arrested and several others summoned to security and intelligence offices.

Furthermore, discrimination against women has increased within Iran’s higher education system. Gender segregation introduced recently in some universities raises questions about whether women and men will continue to enjoy equal access to the same quality of higher education, subject to capacity, as is required under international law. Reports of quotas restricting women’s admission to specific university programs implemented by the Ministry of Science, Research and Technology, indicate that women are facing increasing restrictions in their ability to exercise their right to access higher education without discrimination. The quotas appear designed to reduce women’s access to specific fields of study and increase the overall proportion of male admission to Iranian universities. Such restrictions on women’s educational choices violate the prohibition on discrimination and Iran’s obligations under international law, to ensure the equal rights of men and women to education. In addition, in a recent disturbing incident at the Roudehen Branch of Islamic Azad University in April, university security personnel insulted and beat female students whom they believed were not complying with hijab [Islamic dress] standards.

The situation of higher education teaching personnel is not much better. The Iranian authorities have dismissed over one hundred academics from their posts since the 2009 election on the basis of their political views and dissent against the government contrary to their obligations under Article 13 of the ICESCR to ensure academic freedom and institutional autonomy. Several university lecturers are serving prison sentences solely for peacefully expressing opposing views from the state.

Finally, the Ministry of Science, Research, and Technology has instituted a program of “adapting” certain fields of study to Islamic ideology as defined by the government, including law, women’s studies, human rights, management, arts and cultural management, sociology, social sciences, philosophy, psychology, and political science. Such a policy amounts to a violation of academic freedom through direct censorship and ideological control of higher education.

The organizations strongly urge the Iranian authorities to fulfill Iran’s international obligations to ensure respect for the right to education and academic freedom by:

•                          Releasing immediately and unconditionally all Iranian students and higher education personnel who have been jailed for peacefully exercising their rights to freedom of expression, association, and assembly, including educators at the Baha’i Institute of Higher Education, and including those who have expressed political opinions (lists provided below);

•                          Ending the systemic identification and targeting of students due to their beliefs, or their religious, political or civic activities, and revising regulations for admissions and “disciplinary committees” to ensure they uphold and respect the principles of free expression, assembly, and association;

•                          Removing all intelligence units and Basij paramilitary units from university campuses;

•                          Allowing peaceful, independent Iranian student organizations to operate freely and without interference from government authorities and organs;

•                          Abolishing discriminatory policies against women, including the quota system that restricts women’s participation in higher education, gender segregation which may lead to women experiencing discrimination in higher education, and restrictions on campuses and fields of study in which women can enroll; and ending enforcement of clothing standards that violate the rights to privacy, freedom of expression and freedom of religion or belief;

•                          Abolishing all policies and practices that discriminate against or otherwise violate the rights of religious and ethnic minorities in Iran, particularly the Baha'i community, including in regard to their access to higher education and academic freedom;

•                          Ending the practice of hiring, promoting or firing higher education teaching personnel based on their personal and political opinions and establishing independent university committees to review and reinstate professors that have been dismissed on ideological and politically motivated grounds; and

•                          Ensuring that the governance, curricula and procedures for enrollment in universities are independent from government control and free from ideological vetting, including by the Supreme Council of the Cultural Revolution, and that they adhere to international standards of academic freedom outlined by UNESCO and the ICESCR.

Students imprisoned in Iran

Bahareh Hedayat; Zia Nabavi; Majid Dorri; Majjid Tavakoli; Ieghan Shahidi; Ali-Akbar Mohammadzadeh; Ali Malihi; Hassan Asadi Zeidabadi; Hamed Omidi; Saeed Jalalifar; Mehdi Khodaie; Milad Karimi; Babak Dashab; Hamed Rouhi-Nejad; Hossein Ronaghi-Maleki; Shahin Zeinali; Arash Sadeghi; Javad Alikhani; Omid Kokabi; Habibollah Latifi (on death row); Shabnam Madadzadeh; Atefeh Nabavi; Fereshteh Shirazi; Afshin Shahbazi; Rouzbeh Saadati; Mehrdad Karami; Ali Jamali; Mohammad Ahadi; Rouhollah Rouzi-Talab; Sama Nourani; Emad Bahavar; and Kaveh Rezaei Shiraz.

Higher education personnel imprisoned in Iran

Masoud Sepehr; Ghorbanali Behzadian Nezhad; Ghasem Sholeh-Saadi; Davoud Soleimani; Mohsen Mirdamadi; Zahra Rahnavard (house arrest); and Ahmad Miri.

BIHE educators

Mahmoud Badavam; Riaz Sobhani; Ramin Zibaie; Farhad Sedghi; Nooshin Khadem; Kamran Mortezaie; and Kamran Rahimian.

Public Document

****************************************

For more information please call Amnesty International's press office in London, UK, on +44 20 7413 5566 or email: press@amnesty.org

International Secretariat, Amnesty International, 1 Easton St., London WC1X 0DW, UK www.amnesty.org

نخستین زن سیاسی کرد

مستورە شهسواری ( ملقب بە تەوار: عقاب مادە ) نخستین زن سیاسی کرد از شهرستان سقز در سن ١٨ سالگی سال ١٣٥٨ در این ماە بدست رژیم منفور اسلامی در شهر سنندج تیرباران شد

تەۆار یکی از معدود دختران فعال ، آگاە و... دغدغە ملت ستم دیدە کردستان را بر دوش میکشید ، تەوار در این سن بعد از فوت مادر ، علا رغم این مصیبت ، مادری برای ، برادران و خواهران را عهدە دار بود ، همزمان با مهربانی و غم خوار تودە مردم بە ویژە زنان نقش بسزایی بین دختران سقز را ایفا نمود .

تەوار با حملە مغول وار جمهوری اسلامی ایران بە کردستان جهت کمک بە مردم جنگ زدە سهر سنندج ، بە یاری آنها شتافت ، کە متاسفانە دستگیر و در اوج ایمان بە اهداف و ایستادگی سر تعظیم فرو نیاوردن در برابر جلادان جمهوری اسلامی بە دستور نمایندە خدا ( خالخالی ) در پادگان شهر سنندج تیرباران شد ..